Anatomia i fizjologia prostaty

Prostata to łacińska nazwa narządu wchodzącego w skład układu rozrodczego mężczyzny, który nazywany bywa także sterczem, gruczołem krokowym lub gruczołem sterczowym. Jest to nieparzysty, wewnętrzny narząd płciowy, znajdujący się w miednicy mniejszej. Leży poniżej pęcherza moczowego ponad przestrzenią głęboką krocza, między spojeniem łonowym a odbytnicą. Przebiega przez niego górny fragment cewki moczowej. Kształtem przypomina spłaszczony stożek, ma 3 cm wysokości, 4 cm szerokości i około 2,5 cm grubości, waży 20–25 gramów.

Prostata składa się z trzech płatów: prawego, lewego i środkowego oraz węziny. W prawym i lewym płacie wyróżnia się dodatkowo płaciki: dolno-tylny, dolno-boczny, górno-przyśrodkowy i przednio-przyśrodkowy. Może się zdarzyć, że u danej osoby płat środkowy nie zostanie wykształcony, co nie wpływa na prawidłowe funkcjonowanie organizmu. Organ zbudowany jest z miąższu, który zawiera około 30–50 gruczołów cewkowo-pęcherzykowych. Między gruczołami biegną przegrody zbudowane z tkanki łącznej i z istoty mięśniowej. Prostata otoczona jest torebką łącznotkankową.

Gruczoł wytwarza wydzielinę, która za pomocą przewodzików zostaje odprowadzona w kierunku cewki moczowej. W czasie ejakulacji mięśniówka organu kurczy się i wyciska wydzielinę do światła cewki moczowej na zewnątrz. Substancja wytwarzana przez prostatę jest białą, mętną cieczą o charakterystycznym zapachu. Wchodzi w skład spermy służąc za środowisko, w którym zostają zawieszone plemniki. Ma zasadowy odczyn, dzięki czemu nie tylko umożliwia przeżycie męskim komórkom rozrodczym, ale także wspomaga ich ruchliwość oraz dojrzewanie.

Niektórzy młodzi mężczyźni chorują na zapalenie gruczołu krokowego, które ma pochodzenie bakteryjne i jest niegroźnym zaburzeniem wymagającym antybiotykoterapii. Natomiast w dojrzałym wieku wiele osób cierpi na powiększenie gruczołu, które może zaburzać pracę układu moczowo-płciowego. Mowa tu o łagodnym rozroście prostaty lub raku prostaty.