Diagnostyka raka prostaty

Diagnoza stawiana jest na podstawie badań klinicznych. Należy do nich badanie krwi, badanie palpacyjne per rectum, USG transrektalne oraz biopsja. Badanie krwi ocenia poziom stężenia antygenu gruczołu krokowego (PSA) w surowicy. PSA to proteaza serynowa, białko wydzielane przez komórki prostaty, którego ilości znacznie się zwiększają, gdy dochodzi do nowotworowego przerostu narządu. Normy PSA w zależności od wieku przedstawiają się następująco:

• do 49. roku życia poniżej 2,5 ng/ml;
• do 54. roku życia poniżej 3,7 ng/ml;
• do 59. roku życia poniżej 4,0 ng/ml;
• do 64. roku życia poniżej 5,4 ng/ml;
• do 74. roku życia poniżej 6,6 ng/ml.

W zależności od wieku pacjenta zawyżony wynik badania może sugerować zmiany nowotworowe. Rozpoznaje się je u 34% osób, u których PSA wynosi 3–6 ng/ml, już u 44% jeśli wyniki badań wynoszą 6–10 ng/ml, wynik powyżej 10 ng/ml umożliwia postawienie diagnozy u 70% chorych.

Następnie wykonuje się badanie palpacyjne przez odbyt (per rectum), w przebiegu którego lekarz ocenia stopień powiększenia narządu, jego konsystencję i powierzchnię. Nowotworowe zmiany sprawiają, że prostata staje się twarda i guzowata. Ostatnim elementem diagnostyki jest biopsja, podczas której pobiera się próbkę złożoną z 10 wycinków tkanki do badań mikroskopowych, umożliwiających realną ocenę zmian na poziomie komórkowym. Biopsja prowadzona jest pod kontrolą ultrasonografii transrektalnej, dzięki której można unaocznić zmiany w obrębie narządu.

Rak prostaty: Przyczyny raka prostaty | Objawy raka prostaty | Diagnostyka choroby | Ocena stopnia zaawansowania nowotworu | Postępowanie po dokonaniu klasyfikacji | Leczenie raka prostaty